یلدا ستایش

بچه که بودم ....آرزو داشتم دل همه رو می تونستم ببینم ...می تونستم بفهمم تودل دوستام همه ی اونایی

که می شناسمو نمی شناسمشون چی میگذره ....بچه که بودم آرزو داشتم با همه فرق داشته باشم ...یه جور

دیگه باشم ...مث اون آدمایی که تو قصه ها همیشه هستن و هیچوقت نمیمیرن ... مث شنل قرمزی...سیندرلا

...حسن کچل ...مث همونا همیشه زنده باشم ...همیشه تو یاد همه بمونم ...خوب.. مهربون.. دوس داشتنی باشم

بچه که بودم تنهایی رو بیشتر ز الان دوس داشتم ...دلم می خواس همیشه تنها باشم و با خودم حرف بزنم ...

اما تنهاییه من مامان و بابامو آزار میداد ....نگران این بودن که چرا با خودم حرف میزنم ...چرا یه گوشه

می شینمو با خودم عرسک بازی می کنم ...خودم می شدم خاله ...عمه... آبجی...خودم خودمو

پارک می بردم ....تاب سواری می دادم ...حودم میشدم همه کس خودم.... خیلی بهم خوش میگذشت

اما مامان و بابا نگران من بودن .....

حالا بزرگ شدم ...نه.... من همون بچه ام که فقط آرزواش یه ذره فرق کرده ....نه ..اینم نیستم ....

من همون بچه ام که بچگیام بزرگ شدن ....بزرگتر بچگی می کنم ....نمی دونم اصلا نمیدونم ...

ولی هر چی و هر کی که هستم ....دلم لک زده...... واسه همون تنهاییا ...واسه همون آرزوا......

حالا بزرگ شدم ولی دیگه نمی تونم خودم حرف خودمو بفهمم ....زبون دلمو بلد نیستم ....یادم رفته

می بینی هنوزم که هنوزه مامان و بابا نگران منن

اونا صلا عوض نشدن